Η κατάθλιψη είναι σαν απώλεια μνήμης. Μια μέρα ξυπνάς και δε θυμάσαι τον εαυτό σου. Όλα αυτά που σε κάνουν αυτό που είσαι, τα έχεις ξεχάσει. Το πόσο σημαντικοί είναι για σένα οι άνθρωποι που αγαπάς. Το πόσο πολύ αγαπάς και σ' αρέσει να ασχολείσαι με τη δουλειά σου. Το πόσο απολαμβάνεις τον εαυτό σου στις διάφορες δραστηριότητες, στα χόμπι που αγαπάς.
Απώλεια μνήμης. Και οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου, εκείνοι που πια δε σε νοιάζει αν αφήσεις πίσω σου, προσπαθούν να σου θυμίσουν, να επαναφέρουν τη μνήμη σου. "Σου άρεσε το βόλεϊ, γιατί δε δοκιμάζεις πάλι;" Και δοκιμάζεις πάλι. Αλλά έχεις ξεχάσει πόσο το λάτρευες . "Σου άρεσαν οι ξένες γλώσσες, γιατί δε δοκιμάζεις κάτι καινούριο;" Και δοκιμάζεις κάτι καινούριο. Όμως εκείνο το στοιχείο του εαυτού σου που σε έκανε να αγαπάς να μαθαίνεις καινούριο λεξιλόγιο, καινούριες προτάσεις, έχει χαθεί στο λαβύρινθο της μνήμης. "Σου άρεσε να κάνεις παρέα με τους φίλους σου." Κι έχεις ξεχάσει τι σε έδενε μαζί τους, γιατί τους έκανες και γιατί σε έκαναν παρέα.
Απώλεια μνήμης. Ακόμη όμως και οι πάσχοντες από σοβαρή απώλεια μνήμης μπορούν να επανέλθουν. Και να θυμηθούν ή να ανακαλύψουν εκ νέου αυτά που συντελούσαν το είναι τους, να βρουν τα κομμάτια της ψυχής τους που είχαν ξεχάσει. Μπορούν να ξαναβρούν τον ξεχασμένο τους εαυτό.